Κατά την πορεία της εξέλιξης της μια ψυχή περνάει από στάδια ανάπτυξης και οργάνωσης της στον υλικό κόσμο, συνεργασίας της με την προσωπικότητα και τους τρεις υλικούς κόσμους (φυσικό, επιθυμητικό και νοητικό). Στη συνέχεια περνάει στα στάδια αναγνώρισης της ύπαρξης της, αρχικά συνεργασίας και στη συνέχεια ένωσης της με το πνεύμα της μέσα από καθάρσεις και ασκητικές. Έτσι βαδίζει πλέον στην εκπλήρωση του ρόλου και του σκοπού για τον οποίο πλάστηκε, μέσω της αποκάλυψης ότι η ανώτατη-βαθύτερη βούληση της ψυχής ταυτίζεται με αυτή του Δημιουργού Πατέρα της ("εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν"). Αυτή η πορεία συνδέεται με τον κύκλο ζωής του κόσμου, σχετίζεται με τους αντίστοιχους κύκλους των άλλων όντων και έχει περιγραφεί μέσα από τον κύκλο του έτους, τις εποχές και τα τέσσερα σημαντικά σημεία του κύκλου που είναι η Εαρινή Ισημερία, το Θερινό Ηλιοστάσιο, η Φθινοπωρινή Ισημερία και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Στο χειμερινό ηλιοστάσιο ξεκινάει το τελευταίο στάδιο της ύπαρξης της ψυχής, το στάδιο κατά το οποίο η ψυχή πλέον μυείται και η φύση αρχίζει σταδιακά να του επιτρέπει να βλέπει τα όσα είναι κρυμμένα από τους πολλούς ανθρώπους. Έτσι το χειμερινό ηλιοστάσιο ουσιαστικά βιώνεται στην πλήρη ουσία του μόνο από τους μύστες, ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχουν μέσω των λατρευτικών κάθε φορά παραδόσεων που στην σημερινή εποχή περιλαμβάνονται στην εορτή των Χριστουγέννων.
Το τελευταίο αυτό στάδιο στην αστρολογία εκφράζεται από τα ζώδια του Αιγόκερω, Υδροχόου και Ιχθύων. Γι' αυτό σε κάθε εποχή στο σημείο αυτό γεννιέται ο κύριος εκπρόσωπος και Μεγάλος Μύστης της κάθε εποχής, ιδρύοντας έτσι ένα νέο τρόπο πορείας και μύησης για την ανθρωπότητα που στη συνέχεια μένει πάντα σαν ένας ανοικτός δρόμος μέχρι την ολοκλήρωση του λόγου ύπαρξης του που θα είναι η επίτευξη του στόχου του Μεγάλου αυτού Απεσταλμένου Μύστη ή Αβατάρ.
Γιατί όμως Ηλιούγεννα; Θα μπορούσε αυτό να θεωρηθεί αντίθετο ή διαφορετικό από την γέννηση του Ιησού; Όχι βέβαια. Ο Ιησούς Χριστός σαν ουσία διδασκαλίας, παρουσίας και οντολογικής ύπαρξης ανήκει σαφώς στον κύκλο των ηλιακών θεοτήτων και αποτελεί την σημερινή συνέχεια του δρόμου τους όπως έχει προϋπάρξει στην Ελλάδα, Αίγυπτο, Ινδία κ.α.
Στο χειμερινό ηλιοστάσιο ο Ήλιος φθάνει στο νοτιότερο σημείο του και φαίνεται να σταματά για περίπου τρεις ημέρες που σε μερικές παραδόσεις θεωρούσαν ότι σταμάταγε την δράση του και μετά υπάρχει επαναγέννηση και αρχίζει την πορεία του πάλι προς τα πάνω, προς την κυριαρχία του. Ο κύκλος των δύο ηλιοστασίων (θερινού και χειμερινού) υπάρχουν και τα δύο και δεν μπορεί να υπάρξει μόνο το ένα. Αυτό σχετίζεται ουσιαστικά με την κλίση του άξονα της Γης, μιας και η τροχιά της είναι συγκριτικά με άλλους πλανήτες πολύ λιγότερο ελλειπτική όπως π.χ. είναι του Άρη, του Πλούτωνα κλπ. Εδώ βρίσκεται κρυμμένο ένα μυστήριο που περιμένει την κατανόηση του από τον ενδιαφερόμενο ερευνητή-μελετητή της Εσωτερικής Αστρολογίας. Ίσως αναφερθούμε σε αυτό μια άλλη φορά.
Το χειμερινό ηλιοστάσιο κατά την αστρολογία γίνεται στο σημείο που είναι οι 0° του Αιγόκερω. Στο σημείο αυτό βρίσκονται οι πύλες της εισόδου στη μύηση. Από εκεί και μετά ο άνθρωπος ολοκληρώνει και τελειώνει τον σκοπό του και τον κύκλο της ζωής του σαν ψυχής περνώντας από τις μυστηριακές φάσεις :
του μυημένου, (Αιγόκερως)
του εργάτη της ανθρωπότητας (Υδροχόος)
του μαχητή πρώτης γραμμής (Ιχθείς) που σήμερα ονομάζουμε Σωτήρα.
Η πορεία αυτή σχετίζεται με τον κύκλο εξέλιξης μίας ψυχής μέσα από ένα μεγάλο αριθμό ενσαρκώσεων και μαθητείας. Όταν εδώ λέμε γέννηση ή κάθοδο μιας ψυχής εννοούμε την πρωταρχική της εμφάνιση στον κόσμο ώστε μετά να αρχίσουν οι διαδικασίες των ενσαρκώσεων. Η αρχή και το τέλος του κύκλου αυτού γίνεται στο σημείο ισορροπίας της εαρινής ισημερίας. Κατά την περίοδο της καθόδου και γέννησης από την πύλη της εαρινής ισημερίας η ψυχή εισέρχεται-κατέρχεται από τον Πατέρα τον εν τοις Ουρανοίς στον κύκλο της ζωής. Στο τέλος πάλι του κύκλου από την ίδια πύλη φθάνει στην ένωση με τον Πατέρα και ανέρχεται-επιστρέφει στο κέντρο εκκίνησης του για να συνεχίσει με ένα νέο κύκλο σε ένα ανώτερο επίπεδο καθαρής πνευματικής πλέον εξέλιξης, έχοντας ξεπεράσει και εξαλείψει και αυτή την ίδια την ψυχή του ώστε να μπορεί να είναι καθαρό πνεύμα.
Ὀρφίων
