Η τέταρτη διάσταση είχε αρχίσει να προβληματίζει τους επιστήμονες (μαθηματικούς, φυσικούς, φιλοσόφους) ήδη από το 19ο αιώνα. Η ανάπτυξη της φυσικής, της γεωμετρίας, της αστρονομίας -και ειδικότερα της κοσμολογίας- επέφερε ριζική αλλαγή στη θεώρηση του χώρου και του χρόνου. Αυτή εκφράστηκε στις θεωρίες τις σχετικότητας του Αϊνστάιν από τις οποίες προκύπτει ότι τα χωρικά και τα χρονικά μεγέθη που εκφράζουν τη θέση και την κινητική κατάσταση ενός σώματος είναι σχετικά και όχι απόλυτα.
Η ανάπτυξη των υπολογιστών στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 έδωσε στους ερευνητές νέες δυνατότητες για την απεικόνιση της τέταρτης διάστασης στην οθόνη. Δημιουργήθηκαν έτσι διάφορες απεικονίσεις που προκαλούν την οπτική αίσθηση τετραδιάστατων σχημάτων σε τρισδιάστατο χώρο, κατά την ίδια έννοια με την οποία η σκιά ενός τρισδιάστατου αντικειμένου πάνω σε έναν τοίχο θα γινόταν αντιληπτή από ένα υποθετικό δισδιάστατο ον που θα βρισκόταν πάνω στην επιφάνεια του τοίχου αυτού. Οι τετραδιάστατες αυτές απεικονίσεις βρίσκουν εφαρμογή σε πολλούς ερευνητικούς τομείς της φυσικής, της αστρονομίας, της κοσμολογίας, της μετεωρολογίας, της ιατρικής, κ.λπ. Πολλοί επιστήμονες προχωρώντας περισσότερο θεωρούν ότι η έννοια ενός πολυδιάστατου σύμπαντος θα αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την κατανόηση της ύλης σε ενδοατομικό επίπεδο και επίπεδο σωματιδίων. Υπάρχει επίσης η θεωρία ότι στο πρωταρχικό σύμπαν υπήρχαν 11 ισότιμες διαστάσεις, από τις οποίες 3 διογκώθηκαν και αποτέλεσαν το χώρο, 1 αποτέλεσε το χρόνο και οι υπόλοιπες 7 συρρικνώθηκαν περνώντας σε ένα υπερδιάστημα και εμφανίζονται στον αντιληπτό από εμάς χωροχρόνο με τη μορφή ηλεκτρομαγνητικών και πυρηνικών δυνάμεων.
